بررسی فراوانی استفاده از طبّ مکمّل و جایگزین در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ در اصفهان در سال ۱۳۹۲

مقدمه: شیوع بیماری دیابت نوع 2 و گرایش گسترده ی مردم به استفاده از طبّ مکمّل و جایگزین برای درمان آن، موجب اهمیت یافتن شناسایی روش های مختلف درمان این بیماری شده است. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی استفاده از طبّ مکمّل و جایگزین در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در اصفهان در سال 1392 انجام گرفت. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه ی تحلیلی - مقطعی است که در آن 400 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع 2با کسب رضایت نامه کتبی به روش نمونه گیری غیر احتمالی آسان انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مصاحبه پرسش نامه ی محقق­ساخته جمع آوری شدند و با استفاده از نرم افزار spss نسخه ی 20 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: در طبّ مکمّل از روش های گوناگونی جهت درمان استفاده می شود. در این مطالعه که با رضایت شرکت کنندگان صورت گرفت تعداد 85/8% از بیماران مبتلا به دیابت، حداقل از یکی از انواع طبّ مکمّل استفاده کردند. فراوانی استفاده از روش های طبّ مکمّل، به تفکیک، شامل مصرف مواد طبیعی (41/8%)، روش های فیزیکی و حرکتی (35/9%)، درمان معنوی (34/1%)، روش های سنّتی (18/4%)، طبّ ذهن و بدن (12/8%)، سیستم های کامل درمانی (4/1%)، سایر روش ها (6/2%) و درمان های انرژیایی (2/3%) بوده است. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده اکثر بیماران مبتلا به دیابت در کنار درمان دارویی از درمان مکمّل و جایگزین نیز استفاده کردند. درصورتی که پزشکان بخواهند در جهت استفاده ی مناسب از این درمان، بیماران خود را راهنمایی کنند، به اطلاعات علمی بیشتری نیاز خواهند داشت. همچنین تحقیقات بیشتر در مورد اثربخشی طبّ مکمّل و جایگزین به منظور استفاده و آموزش جامعه و کنترل بهتر قند خون توصیه می شود.